poniedziałek, 9 listopada 2009
niedziela, 18 października 2009
niedziela, 11 października 2009
Jesień. Jesień na serio...
wtorek, 6 października 2009
Powidła...
Robienie zapasów - pracochłonne i żmudne. Babranina, a potem fura naczyń do zmywania, ale czy najlepsze zaprawy ze sklepu mogą równać się z tymi przygotowanymi samemu w domu? Nijak nie mogą! Dlatego warto się czasem pobawić, żeby zimą z satysfakcją móc wyciągnąć z kredensu słoiczek własnoręcznie przygotowanych powideł, zwłaszcza, że ich zrobienie nie powinno nastręczyć trudności nawet najbardziej opornym kucharzom.
Wystarczy tylko umyć i wydrylować śliwki, a następnie przełożyć do dużego garnka i gotować tak długo, aż uzyskamy pożądaną konsystencję. Ja za radą mamy smażę powidła tak długo, aż gorąca masa będzie odrywać się "krupami" od łyżki. Pod koniec można dodać dowolną ilość cukru, choć ja wolę, gdy powidła są raczej winne. Niestety w tym roku śliwki nie są zbyt słodkie, ale i tak zrezygnowałam z ich dosładzania. Gorące przekładam do słoiczków, starannie zakręcam i zostawiam postawione "do góry nogami", nakryte ręcznikiem do wystygnięcia.
Nie ma to jak drożdżowa chałka z węgierkowymi powidłami!
Wystarczy tylko umyć i wydrylować śliwki, a następnie przełożyć do dużego garnka i gotować tak długo, aż uzyskamy pożądaną konsystencję. Ja za radą mamy smażę powidła tak długo, aż gorąca masa będzie odrywać się "krupami" od łyżki. Pod koniec można dodać dowolną ilość cukru, choć ja wolę, gdy powidła są raczej winne. Niestety w tym roku śliwki nie są zbyt słodkie, ale i tak zrezygnowałam z ich dosładzania. Gorące przekładam do słoiczków, starannie zakręcam i zostawiam postawione "do góry nogami", nakryte ręcznikiem do wystygnięcia.
Nie ma to jak drożdżowa chałka z węgierkowymi powidłami!
sobota, 3 października 2009
Jak u mamy...
Kiedy byłam mała, prawie co tydzień mama piekła w sobotę ciasto. Najczęściej były to placki z owocami. Takie lubię najbardziej! Często zamiast kolacji wolałam zjeść kawałek ciasta i wypić ciepłe mleko. Dziś pieczemy rzadko, a mleka właściwie nie piję. Muszę mieć jakiś pretekst, wenę... Nigdy nie piekłam ciasta drożdżowego. Klasyk, na zrobienie którego nigdy nie miałam odwagi. Zagniatanie, wyrastanie i ...zakalec. Ale... spróbowałam i udało się! Wykorzystałam przepis Margotki , który pozwoliłam sobie nieco zmodyfikować. Zrezygnowałam z dodawania aromatu (nie przepadam za mocno "perfumowanym" ciastem), ale dodałam startą skórkę pomarańczową. W moim piekarniku ciasto wyrastało zdecydowanie dłużej i nieco dłużej się piekło - tu trzeba po prostu zachować zdrowy rozsądek i posłużyć się, magicznym drewnianym patyczkiem, a efekt... jak u mamy!
ps. następnym razem postaram się upchnąć więcej śliwek - lubię, kiedy ciasto jest mocno owocowe!
czwartek, 1 października 2009
Borowikowo!
Trzeba było długo czekać, ale wreszcie pojawiły się! Pierwsze jesienne borowiki i nie tylko! Po całej masie letnich żółciótkich kurek w lesie nie było żadnych grzybów, nawet tych niejadalnych, jednak wystarczyła poranna rosa, żeby z mchu i piasku zaczęły wystawać brązowe łebki. Mam nadzieję, że to niejedyne zbiory tej jesieni, bo chciałabym wypróbować jeszcze fantastycznej marynaty Rodziców.
środa, 23 września 2009
Czesław gotuje - risotto z kalafiorem
Mężczyzna domowy to prawdziwy skarb, wszak nie ma nic przyjemniejszego, niż po powrocie do domu zastać gotowy obiad. I to jaki!
Tym razem Czesław sięgnął po przepis Jamiego Oliviera z książki "Włoska wyprawa Jamiego" - risotto ai cavolfiori, czyli risotto z kalafiorem.
Bazę tego dania stanowi białe risotto - risotto bianco.
Risotto bianco
1l bulionu (może być z kostki)
2 łyżki oliwy
1/4 kostki masła
1 duża cebula drobno posiekana
2 ząbki czosnku drobno posiekane
400g ryżu na risotto
1/2 selera naciowego drobno posiekanego
2 kieliszki białego wytrawnego wina
sól, pieprz
70g masła
120g startego parmezanu
Roztopić masło, dodać oliwę, podgrzać, dodać cebulę, czosnek i selera. Dusić 15 min. na małym ogniu, następnie dodać ryż, po czym zwiększyć ogień.
Mieszając, smażyć ryż, aż stanie się szklisty. Dodać wino i mieszać dopóki ryż nie wchłonie płynu, a reszta wyparuje.
Wtedy dodajemy chochelkę bulionu, zmniejszamy ogień, aby ryż jedynie lekko bulgotał i mieszamy. Kolejne chochelki wlewamy dopiero, gdy ryż "wypije" cały płyn. Pamiętamy, żeby cały czas mieszać risotto. Powtarzamy te czynności, aż ryż stanie się miękki. Doprawiamy sola i pieprzem.
Zdejmujemy rondel z ognia i dodajemy masło i parmezan. Pozwalamy potrawie odpocząć 2 min. przykrytej pokrywką. Nasza baza jest gotowa, choć prawdę mówiąc uwielbiamy risotto również w tej wersji podstawowej.
Risotto ai cavolfiori
2 garście czerstwego chleba
mała puszka anchois
3 suszone papryczki chilli
oliwa
kalafior
sól, pieprz
parmezan
natka pietruszki
Chleb zmiksować z anchois i olejem z puszki oraz chilli. Na patelni rozgrzać oliwę i podsmażyć na niej zmiksowany chleb.
Kalafiora obrać, a łodygę posiekać i dodać do podsmażenia z cebulą w etapie 1. Pozostałą część podzielić na różyczki i podgotować w bulionie.
Dalej należy postępować, jak w przepisie podstawowym. Kiedy ryż będzie wpół miękki, dodać ugotowanego kalafiora i rozgnieść go widelcem. Kontynuować podlewanie bulionem, aż ryż będzie miękki. Razem z masłem i parmezanem w ostatnim etapie dodać natkę, wymieszać. Podawać posypane zasmażonym chlebem z anchois. Można posypać parmezanem.
wtorek, 22 września 2009
kopytki
Kopytki by liska. Przepis pochodzi z blogu White Plate. Wypróbowany i pyszny! Same kopytki zagniatał Czesław. Cały przepis tu . Warto spróbować, bo kopytki ze sklepu nijak się mają do tych domowych.
poniedziałek, 21 września 2009
środa, 16 września 2009
Subskrybuj:
Posty (Atom)